قبل از قرن چهارم قمری (398 خورشیدی ) و ( 1010 میلادی ) اصول متعارفی برای خوشنویسی وجود نداشت و مانند خط کوفی فقط اشکال میبایست با یکدیگر یکسان بودند که با کمی تامل متوجه خواهید شد که در نقاشیخط هایی که با خط کوفی نگارش میشود دست هنرمند بسیار باز تر است برای ایجاد بافت هایی که نیاز دارد و در ثانی هیچ استاد و اصول و قواعدی هم نیست که به آن ایرادی بگیرد و در این صورت هر شخصی که کمی به گرافیک علاقمند است نیز میتوان آن سبک از نقاشی خط یا خوشنویسی را به راحتی اجرا کند و زمان بکار رفته در آن نیز بسیار کمتر از خوشنویسی های  اصیل و ریشه دار مانند نستعلیق و ثبث و نسخ و ….  است .

در اوایل قرن چهارم قمری (398 خورشیدی ) و ( 1010 میلادی ) ابن مقله بیضاوی  سبکی از خوشنویسی را بوجود آورد که به خطوط اصول معروف شد و چون این سبک از نوشتار در خوشنویسی از اصول و ریتم و اندازه و اشکال بسیار دقیقتری نسبت به خوشنویسی های قبل  برخوردار بود مورد استقبال قرار گرفت .  بیضاوی  برای این سبک از خوشنویسی 12 اصل را تعیین کرد : ترکیب، کرسی، نسبت، ضعف، قوت، سطح، دور، صعود مجازی، نزول مجازی، اصول، صفا و شأن که متاسفانه هیچکدام از این دوازده اصل مهم در خوشنویسی در نقاشی خط های امروز بکار گرفته نمیشود چون زمان و تامل هنرمند را بشدت بالا میبرد و هنرمندان و کارشناسان بدلایل مشغله های کاری ( غیر هنری ) سعی در آن دارند که برای حذف کردن زمان این اصول را در نقاشی خط  بی اهمیت معرفی کنند.

  اولین انجمن خوشنويسان ايران  در سال 1329 با همت اساتیدی  چون زنده ياد سيد حسين ميرخاني و  علي اکبر کاوه –  ابراهيم بوذري و سيد حسن ميرخاني ، با اهتمام زنده ياد دکتر مهدي بياني و اهالی هنر وقت آن زمان و با همکاري وزارت فرهنگ و هنر وقت تاسيس و راه اندازي شد.