ارتباط بصری در هنر  نقاشیخط  متکی بر ایجاد ارتباط با مخاطبان است که موضوع نگارش شده در نقاشیخط بسیار حائز اهمیت هست و تنها این موضوع است که در مرحله اول تمایز و برتری تابلو های نقاشیخط را نسبت به نقاشی و دیگر آثار نمایان میکند  نوشته و کلماتی که بجای تاچ قلمو بر روی بوم نقاشی( یک شکل و ظاهری بصری را از موضوع یک شعر یا کلام ساخته اند ). بنابراین باید به شعر و نوشتار در یک تابلو نقاشیخط توجه داشت که تمام عناصر درون یک تابلو نقاشیخط به ویژه فضاهای منفی و مثبت  به نحوی  به کار گرفته شود که علاوه بر جلب توجه مخاطب مدت زمان ارتباط وی با اثرهنری را بیشتر کند تا پیام آن در ذهن ماندگارتر شود.

فضا سازی ها و فرم ها در اثار هنری شکل بصری آن اثر را بنمایش میگذارند فضاهای خالی که معمولا بگراند یک اثر را به مخاطب جلوگر میشوند در آثار نقاشی و نقاشی خط وقتی بصورت مینیمال یا ساده و یا مدرن قرار گرفته باشند توجه مخاطب بایستی برای انجام کارشناسی دقیق تر به فضاهای مثبت آن تابلو جلب شود تا  تجربیات  و دانش یک هنرمند را مورد کنکاش قرار دهد.   محمد غفاری معروف به کمال الملک (۱۲۲۶–۱۳۱۹ خورشیدی) نقاش بزرگ معاصر ایران در سالهای نخست فرمانروایی ناصر الدین شاه قاجار مشهور ترین و بزرگترین نقاشی ایرانی بود که روش آثار هنری او و روش  تدریس او را    بسیاری از بزرگان نقاشی دنبال میکردند و در ادامه سبک  آثاری از  رافائل – تیسین – روبنس و  رامبرانت را نیز پیروی میکردند  اما در عمل دنبال کننده  شیوه های جدید  و بقولی آکادمیک که به تازگی جرات بیان و تدریس آن ها را پیدا کرده بودند و آثار مدرن یا آبستراکت و ….  قبل از آن فقط یک اتفاق ساده در اثر هنری و یک احساس گذرا و  بی ارزش به حساب می آمد و ارزش های مادی و معنوی را تا قبل از قرن نوزدهم  از این نوع  سبک ها بسیار دور میکردند تا حقایق و زحماتی که بر روی آثاری چون سبک های رئال گذاشته میشد پایمال نگردد و گذشته و زمان بکار رفته در آثار همواره قابل سنجش باشد ( در قرن نوزدهم )  .

قرن نوزدهم زمان تغییرات اساسی و با سرعت بالا بود یعنی قرنی به سمت تکنولوژی و مدرنیته –  اما فضا برای زندگی بسیاری از کارگران را تنگ تر بود  و در عوض تقاضا برای آثار هنری و طراحی کاربردی و معماری بسیار زیاد شد و در همان زمان تاجران موزه های بسیاری را تاسیس کردند که در این بین زمان صرف شده در اکثر آثار هنری  نادیده گرفته میشد و جایگاه خود را به گفتگوهایی نوشتاری و کلامی که  تدریس میشد داد –  چرا که هنرمندان و بیشتر اساتید هنر نقاشی بسیار خرسند بودند که زمان و دقت و تجربه و تمارین کمتری را نسبت به یک اثر داشته باشند و این موقعیت محیا شده بود که آثاری بسیار سطحی و با زمان و هزینه هایی بسیار کمتر را بر روی بوم های نقاشی پیاده کنند و بالا تر از همه اینها آثار خود را با زمان و دقت کمتری با همان قیمت و یا حتی بسیار بالا تر بفروش برسانند – درست مانند جمله آثاری که امروزه شاهد هستیم  و رنگ هایی که در عرض چند ثانیه بر روی بوم های نقاشی پرتاب میشود و یا رنگ هایی که بواسطه رقیق کننده های رنگ بر روی بوم در عرض چند ثانیه بصورت قطره هایی از رنگ به نمایش در می آید و  به قیمت های بسیار بالا فروخته میشود و یا از جمله آثاری که هنرمند بدلیل ضعف هایی که در رسم فگوراتیو در یک اثر دارد آن را نقاشی هایی کودکانه یا کوبیسم معرفی میکند و دیگر به تجربیات و زمان و سرمایه های سنگینی  که رافائل – تیسین – روبنس و  رامبرانت و کمال الملک ( محمد غفاری ) داشتند نیازی نیست  –  چون  دنیا و تکنولوژی  امروز بقدری پیشرفت کرده است که اگر رنگی را از روی بوم نقاشی سرازیر کنید یا به هر سمتی که دوست داشتید  با یک قلمو حتی فرسوده بر روی بوم نقاشی قلم را پرتاب کنید  همان چند ثانیه احساس و پرتاب رنگ بر روی  یک اثر هنری    بسیار گرانقیمت  بحساب خواهد آمد  !

البته در ( برخی )  از آثار آبستراکت و مدرن نیز میتوان شاهد زمان صرف شده در آثار بود که تعداد آنها بسیار کم هست و موضوع صرف زمان و دقت در آنها بطور واضح مشخص است